۱۳ دی۱۸:۲۲
فاصله بین غیبت، گلایه و انتقاد
چیست؟ ملاک تشخیص آنها چیست؟
ممکن است از کسی دلخور
باشیم و گفتن مطلب به صورت رودررو سخت باشد و یا باعث کدورت شود و یا دسترسی به آن
شخص راحت نباشد. بنابراین به فردی دیگر می گوییم تا او گوشزد نماید. مثلا دلخوری
از خانواده همسر و گلایه از آنها پیش وی و یا در مناسبات اداری گلایه کردن پیش مافوق.
آیا این نوع گلایه غیبت محسوب نمی شود؟
بعضی مواقع در مناسبات کاری
ممکن است چند نفر کارمند به رفتار شخص یا قسمتی از اداره انتقاد داشته باشند.
بنابراین در محافل چند نفره در این خصوص زبان به انتقاد و اعتراض می گشایند.
همینگونه است انتقاد دانشجویان نسبت به استاد یا انتقاد مردم به مسئولین. آیا این
انتقاد غیبت به حساب نمی آید؟
با تشکر
حجت الاسلام و المسلمین جاودان فرمودند:
سلام علیکم و رحمة الله و برکاته
غیبت این است که عیب برادر و خواهر مومنی را در پشت سر او
بگوئی عیبی که مخفی بوده و کسی از آن خبر نداشته است.
چنین کاری را برای عیبجویی باشد یا برای گله یا بعنوان انتقاد
فرق نمی کند.
مهم اینست که عیب مخفی یک مسلمان و مومن را برای کسانی که آن
را نمی دانند بگوئید و آشکار کنید.
پس عنوانی که برای آن این سخن گفته می شود و این سر فاش می
گردد مهم نیست.
بنابراین اگر مسئله مورد بحث عیبی آشکار است مثلاً حرفی است
که در جمع مردم گفته شده است دیگر غیبت نیست.
البته فتوای مرحوم آیت الله بهجت رضوان الله علیه این بود که
از عیب آشکار اگر بقصد عیبجوئی سخن بگوئی، از سر دشمنی و برای تخریب یا از روی
حسادت و امثال اینها باز غیبت است.
پس اگر برای حل مشکل آن را بکسی می گوئی مانعی ندارد.
تو نمی خواهی او را خراب کنی بلکه می خواهی از راهی او را
اصلاح کنی یا با گفتن به مسئول می خواهی او راهی برای حل پیدا کند و عیب برطرف
بشود مانعی ندارد.